Lecznicze działanie tej rośliny było znane już starożytnym zielarzom, którzy uważali ją za panaceum na wszelkie dolegliwości. Arcydzięgiel jest rośliną odporną na mróz. Rośnie od dwóch do czterech lat, osiągając niekiedy wysokość 240 cm (w naszym klimacie jedynie 90 cm); wymaga gleby wilgotnej, głęboko uprawionej, preferuje miejsca lekko zacienione. Arcydzięgiel to roślina górska, więc rzadko występuje na terenach nizinnych, spotykany jest w miejscach wilgotnych i zacienionych nad brzegami potoków. Wykazuje działanie bardzo podobne do korzenia żeń-szenia i może być traktowany jako jego krajowa namiastka. Liście tego zioła zrywa się przed okresem jego kwitnienia, a następnie suszy i przechowuje w szczelnie zamkniętym pojemniku. Liście duszone z kwaśnymi owocami pozwalają zmniejszyć ilość zużytego cukru w przetworach.
Przeciwwskazania: Ze względu na działanie pobudzające pracę macicy kobiety ciężarne powinny unikać preparatów z tego zioła. Nie wolno go także stosować w cukrzycy w powodu dużej zawartości cukru. Olejek z arcydzięgla może zwiększać wrażliwość na światło.
Stosowanie zewnętrzne: Arcydzięgiel dodany do kąpieli działa uspokajająco i rozluźniająco; kompresy nasączone odwarem nakłada się na bolące stawy w reumatyzmie i artretyzmie.
Stosowanie wewnętrzne: Suszone liście tej rośliny stosuje się jako dodatek do herbat ziołowych, zalecanych przy wzdęciach i dolegliwościach gastrycznych. Arcydzięgiel znany jest również z tego, że łagodzi skutki choroby lokomocyjnej u osób źle znoszących podróźe. Korzeń i liście arcydzięgiela – w formie naparu – można stosować jako środek działający przeciwbakteryjnie w nieżytach układu pokarmowego; picie naparów ma również działanie napotne, przeciwzapalne i wykrztuśne. Zioło stosowane jest w chorobach układu trawiennego, a ze względu na swe moczopędne właściwości także układu moczowego i krążenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz